Chrystus zmartwychwstał, jak zapowiedział, radujmy się wszyscy, ponieważ króluje na wieki. Alleluja!!!
Radosnych Świąt Zmartwychwstania Pańskiego: sakramentalnej odnowy w Zdrojach Bożego Miłosierdzia, owocnego udziału w celebracjach liturgicznych, zdrowia, pokoju serca oraz pełni wesela w gronie najbliższych.
Czas siedmiu dni obejmuje proces stworzenia świata. Głoszą o tym pierwsze akapity Biblii. Przez sześć dni powstawały kolejno elementy strukturalne wszechświata oraz wszelkie istoty żyjące. Jako korona całego stworzenia został powołany do życia człowiek. W siódmym dniu Bóg odpoczywał ciesząc się całym swoim dziełem, a szczególnie człowiekiem, bo właśnie z nim mógł nawiązać relację przyjaźni. Świętowanie Boga Ojca w siódmym dniu jest Jego dialogiem miłości z człowiekiem. Właściwie jest wzajemną adoracją Boga i człowieka.
W naszej kaplicy włączamy się w tę wielką modlitwę codziennie o godz. 19.50
Modlitwa za Ojczyznę ks. Piotra Skargi SJ
Boże, Rządco i Panie narodów, z ręki i karności Twojej racz nas nie wypuszczać, a za przyczyną Najświętszej Panny, Królowej naszej, błogosław Ojczyźnie naszej, by Tobie zawsze wierna, chwałę przyniosła Imieniu Twemu, a syny swe wiodła ku szczęśliwości. Wszechmogący wieczny Boże, spuść nam szeroką i głęboką miłość ku braciom i najmilszej Matce, Ojczyźnie naszej, byśmy jej i ludowi Twemu, swoich pożytków zapomniawszy, mogli służyć uczciwie. Ześlij Ducha Świętego na sługi Twoje, rządy kraju naszego sprawujące, by wedle woli Twojej ludem sobie powierzonym mądrze i sprawiedliwie zdołali kierować. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.
Trud zdobywania Bożego królestwa wpisany jest w grafik każdego pielgrzyma tej ziemi. Życie wiarą jest duchową walką. Ludzie zaangażowani w kontynuację misji Chrystusa ciągle zmagają się ze słabością własnego ciała i z duchem ciemności tego świata. Nikt jednak nie jest sam. Wszystkim towarzyszy Pan Jezus i Jego łaska. Przeciwności znoszone dla Ewangelii nie są przekleństwem, ale przywilejem.
Wielki Post jest uprzywilejowanym czasem łaski dla wszystkich, którzy wierzą i szukają Boga. Są to błogosławione dni stawania przed Panem w prawdzie i ufności, prześwietlania Słowem Bożym swego serca, rewidowania dróg życia, a także leczenia Bożą miłością chorób duszy. Jest to czas święty i upragniony, ponieważ poprzez działalność Kościoła, Bóg osobiście zaprasza każdego z nas do duchowej odnowy. Znak posypania głowy popiołem wyraża gotowość serca do rezygnacji ze wszystkiego, co dystansuje od Bożej miłości. Świadczy o naszej zgodzie na pielgrzymowanie z Chrystusem oraz na wewnętrzną przemianę według Bożego upodobania.
Corocznie, 11. lutego, obchodzimy Światowy Dzień Chorego. Święto to ustanowił św. Jan Paweł II w 1992 r. We wspólnocie Kościoła ma ono za cel otoczenie modlitwą tych, którzy cierpią na duszy i ciele. Osoby nieuleczalnie chore potrzebują szczególnej troski. Pogarszający się stan zdrowia wyniszcza ich somatycznie i psychicznie. Lęk przed śmiercią i niepewnością tego, co nastąpi później, wywołuje różne niepożądane zachowania. Wiąże się to z koniecznością ciągłego towarzyszenia im przez najbliższych, którzy również zmagają się, w związku z zaistniałą sytuacją, z narastającymi problemami natury emocjonalnej i psychicznej.
„Wołajcie radośnie na cześć Pana, służcie Panu z weselem, przyjdźcie i radujcie się przed Jego obliczem. Pan jest dobry, Jego łaska na wieki, a Jego wierność z pokolenia na pokolenie” – tymi słowami z Psalmu 100 modlą się bardzo często osoby konsekrowane, ciesząc się błogosławieństwem Boga i nieustannym darem Jego łaski. Życie konsekrowane to życie pełne przygód, pociągające beztroskim entuzjazmem, fascynujące uczestnictwem w gronie najbliższych przyjaciół Chrystusa, pewne Jego stałej wierności w miłości. 2. lutego zakonnicy i zakonnice trzymając w ręku zapalone świece odnawiają z ufnością swoje oddanie się Panu.
15. stycznia cieszymy się liturgiczną uroczystością św. Arnolda Janssena. Nasze wspólnoty na nowo ożywają radością i duchem misyjnym Założyciela. Przypominamy sobie o spuściźnie duchowej, którą on nam zostawił, i którą staramy się żyć. Najważniejszym jednak impulsem jest świadomość, że Bóg zaprosił nas do współpracy w swoim dziele zbawienia ludzi.
Charyzmaty to szczególne dary Ducha Świętego udzielane ludziom w celu tworzenia, umacniania i ożywiania wspólnoty Kościoła. Przyjmując sakramenty inicjacji chrześcijańskiej, zostaliśmy wszczepieni w mistyczne Ciało Chrystusa i ubogaceni różnymi łaskami, które określają nasze przywileje, funkcje i zadania w Kościele. Nikt z nas nie jest anonimowy w oczach Boga. Każdy z nas otrzymał różnorodne dary, zdolności i talenty, pośród których pierwsze miejsce zajmuje miłość, aby cieszyć się życiem oraz przynależnością do Boga – miłosiernego Ojca nas wszystkich.
Ta strona korzysta z ciasteczek aby świadczyć usługi na najwyższym poziomie. Dalsze korzystanie ze strony oznacza, że zgadzasz się na ich użycie.Zamknij